Rozdział XII - Haiku

Rozdział 12

Bella

Haiku

Na dramacie usiadłam z tyłu w ławce z Beck’iem, a przed nami usadowili się Jess i Marco. Lekcja się jeszcze nie zaczęła, więc siedzieli do nas przodem rozmawiając swobodnie.

                - To co będziemy dzisiaj robić? – spytała Jess Beck’a.

                - Nie wiem, a masz jakieś pomysły? 

                - Właśnie o to chodzi, że nie. Mam pustkę w głowie!

                - A ty, Marco? – spytał Beck.

                - Tak samo.

                - A może ty masz jakiś pomysł? – zapytała mnie Jess. Wszyscy spojrzeli na mnie. Zmarszczyłam lekko czoło.

                - Hmm... może po prostu połazimy po mieście? Przecież to Miami – powiedziałam. Zastanowili się przez chwilę.

                - Nawet niegłupi pomysł. Potem jeszcze obgadamy to z resztą. Podobno Bill coś jeszcze kombinuje, więc będzie zabawa – rozpromienił się Marco. W tej samej chwili do sali wszedł nauczyciel.

                - Witajcie. Dzisiaj będziecie poznawać budowę wierszy, na podstawie której w dawnych czasach czarownicy tworzyli zaklęcia. Uważano bowiem wtedy, że te mają potężną moc i połączone z odpowiednimi ruchami i intonacją, mogą stanowić klątwę lub zaklęcie. Jedną z najpopularniejszych struktur są rymy aa bb lub ab ab. W krajach wschodnich zaś taką rolę grało haiku – zamarłam. Beck spojrzał na mnie pytająco, ale nie zareagowałam. Przysłuchiwałam się spięta nauczycielowi.

- Czy wiecie, jaki jest jeden z najpopularniejszych stylów haiku? – spytał spoglądając na klasę i szukając kogoś do odpowiedzi. Oczywiście spojrzał na mnie. Spojrzał na liczbę obecności. – Panno Night – spojrzał na mnie. Spięłam się jeszcze bardziej, patrząc w ławkę i ściskając nerwowo ołówek.

- Struktura... pięć... siedem... pięć – wycedziłam. Nauczyciel uśmiechnął się i zaczął mówić dalej. Beck pochylił się do mnie.

- Bella, co się stało? – spytał. Nie odpowiedziałam. Ołówek pękł. Nagle zadzwonił dzwonek. Nauczyciel przerwał wykład, podziękował i wyszedł zadając nam rozdział z podręcznika do przeczytania na następną lekcję. Zanim jeszcze zniknął na zapleczu, zarwałam się z miejsca zostawiając swoje rzeczy tak jak były i wybiegłam z klasy w niekoniecznie ludzkim tempie. Uciekłam do jedynego miejsca, w którym czułam się w miarę bezpiecznie – do pokoju numer 123.

Beck

Patrzyłem za nią zaskoczony. Kilkoro uczniów też wpatrywało się w drzwi, którymi wybiegła. Jednymi z nich była Jess i Marco. Dziewczyna odwróciła się do mnie ze zmarszczonym czołem.

                - Co się stało? Ugryzłeś ją, czy co? – spytała. Potrząsnąłem głową wyrywając się z zamyślenia.

                - Nie. Skądże. Nie mam pojęcia, co się stało... – urwałem. Haiku. Dopiero, kiedy profesor Charlton poruszył ten temat, ona zaczęła się dziwnie zachowywać. – Ona jest... skomplikowana. Wiele przeszła – powiedziałem.

                - Może lepiej z nią pogadaj – zaproponował delikatnie Marco. Miał zmartwioną minę. Kiwnąłem głową i zacząłem zbierać jej rzeczy do torby. Kiedy zrobiłem to samo z swoimi, zarzuciłem obie torby na ramię i ruszyłem na poszukiwanie dziewczyny. Nie było jej przy szafce, gdzie zostawiłem swoje rzeczy. Sprawdziłem większość sal, w tym salę gimnastyczną. Wtedy wpadłem na pomysł. Popędziłem po schodach na siódme piętro i stanąłem przed drzwiami do naszego pokoju. Nacisnąłem klamkę. Tak jak sądziłem – były otwarte. Uchyliłem lekko drzwi i włożyłem głowę przez szparę. Bella siedziała z podkulonymi nogami oparta o swoje łózko. Wpatrywała się pusto w podłogę. Wszedłem do środka zamykając cicho drzwi. Podszedłem do niej i usiadłem obok na podłodze. Bił od niej chłód. Jej ramię było jak z kamienia. Oczy były puste i przerażające. Wzdrygnąłem się lekko. Postanowiłem to zignorować. Położyłem torbę obok.

                - Zostawiłaś w sali rzeczy, więc ci je przyniosłem – powiedziałem łagodnie. Nie zareagowała. Westchnąłem. – Bella, co się stało? Nagle zaczęłaś się tak dziwnie zachowywać... Potem jeszcze ucieczka... Widzę, że coś jest nie tak. Powiedz, co się stało?

                Przez chwilę nawet nie drgnęła. Po chwili jednak spojrzała mi w oczy. Jej umysł był zamknięty, czuć było tylko stalową osłonę. Jej oczy były równie zimnie i bezdenne, ale wytrzymałem spojrzenie. Odwróciła wzrok.

                - Nic... – szepnęła cicho. Już otwierałem usta, żeby zaoponować, ale rzuciła mi takie spojrzenie, że zamarłem. Wściekłość, ból, rozpacz i żal... Ta mieszanka sprawiła, że stałem się jej więźniem. Nie mogłem oderwać wzroku, drgnąć choćby o milimetr. – Nie pytaj – powiedziała obcym głosem. Wstała. Powoli chwyciła torbę i wyszła. Nadal trwałem w tej samej pozycji, sparaliżowany wspomnieniem tamtego spojrzenia... Stało się coś strasznego... A ja nie wiedziałem co. Lecz wiedziałem, że Bella sama mi tego nie powie. Właśnie to udowodniła.

                Dopiero po jakoś dziesięciu minutach zorientowałem się, że jestem sam. Otrząsnąłem się z zamyślenia i popędziłem na ostatnią lekcję. Jednak moje myśli cały czas krążyły wokół Belli, która nie zjawiła się na zajęciach...   

C.D.N.       

Dzisiaj będzie trochę krótsze opowiadanie. Mam nadzieję, że się podoba. Niedługo (czyli pod koniec tego tygodnia lub na początku przyszłego) prawdopodobnie dodam kolejny rozdział. 

Do napisania

Jamij :3