Rozdział XIII - Oranżeria

Rozdział 13

Bella

Oranżeria

 Wyszłam z pokoju zostawiając Beck'a samego. Rozumiałam, że próbuje mi "pomóc", ale nie ma leku na wspomnienia.

Czas nie leczy ran. Moje wciąż są świeże, każdego ranka kiedy się budzę czuję na sobie ich piętno. Kiedy kryłam się w cieniach i w wampirzym tempie przemierzałam korytarze, w mojej głowie cały czas wibrowały słowa przeklętego przez los haiku:

Cichy szept

Wiatrem wznosi się

Przeznaczeniem jest

Stojąc pośród pól

Nadzieja rodzi się

Słysząc boski śpiew

Jednym niosąc śmierć

Ukojenie serc

Wielu wieczny gniew

Odgłos wielkich słów

Dawno ucichł już

Jeno pusty dźwięk

Ogień tamtych serc

Czy wypalił się

Teraz nowy dzień

Tytanów zmierzch

Banał rodzi się

Dla mnie tylko śmierć

Zadrżałam. Tym wierszem zmieniłam swe życie na zawsze.

Nie wiedziałam, dokąd pójść. Torba ciążyła mi na ramieniu przypominając, że zostawiłam Beck’a samego. Wiedziałam jak podziała na niego moje spojrzenie. Szczere spojrzenie. Moje oczy potrafią przestraszyć, są bezdenne i puste. Jednak, gdy przepełniają je emocje, takie jak na przykład teraz czuję w środku, stają się jeszcze straszniejsze. Poczułam ukłucie wyrzutów sumienia, ale odepchnęłam je w zakamarki umysłu. Nagle natrafiłam na drzwi. Były inne niż te, które widziałam w instytucie. Najważniejsze- były ukryte zaklęciem. Jednak moje zmysły potrafią wyczuć zasłonę. Podeszłam do drzwi i położyłam na nich rękę. Czar kamuflujący. Drzwi były zimne. Szkło. Namacałam klamkę i nacisnęłam lekko. Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Weszłam do środka. Całe pomieszczenie zajmowały różnego rodzaju kolorowe kwiaty, drzewa, krzewy i pnącza. Przez środek biegła biała marmurowa ścieżka. Ruszyłam nią powoli rozglądając się dookoła. Tu było wspaniale. Temperatura była tu trochę wyższa, a pomieszczenie było bardzo duże i jasne. Spojrzałam w górę. Już wiedziałam, czemu jest tak jasno: wysoki sufit był cały zrobiony ze szkła. Nad nim widać było piękne bezchmurne niebo. Nagle znalazłam się po środku pomieszczenia. Tutaj siedem ścieżek spotykało się tworząc wielkie koło, pośrodku którego znajdowała się marmurowa ławka. Trawa wokół niej była bujna i miękka. Położyłam się na niej. Miejsca było tyle, że spokojnie można by było urządzić tutaj kilka pikników na raz. Przymknęłam oczy odprężona. Czuć tu było spokój. Tego właśnie mi w tej chwili było trzeba.

Minęło tak z piętnaście minut, gdy nagle zabrzęczał mi telefon w kieszeni. Zmarszczyłam czoło. Mój numer miało tylko kilka osób, a one już dawno zrezygnowało z dzwonienia do mnie. Wyjęłam urządzenie. 

Bella, gdzie jesteś?

Beck

Zamrugałam zaskoczona. Skąd on ma mój numer? Zmarszczyłam czoło i wystukałam szybko odpowiedź:

Skąd masz ten numer?

Sorki. Wziąłem rano, w razie wu. Gdzie jesteś?! Z Tom’em i Jess szukamy cię po całej szkole.

To przestańcie.

Nie. Proszę. Nie musisz nic mówić. Po prostu wróć.

 

                Wpatrywałam się przez chwilę w telefon. Może zareagowałam zbyt emocjonalnie. Westchnęłam ciężko.

Idę.

Dzięki. Spotkamy się pod szafkami. 

                Schowałam z powrotem telefon do kieszeni i z niechęcią wstałam. Wyszłam z oranżerii zamykając dokładnie za sobą drzwi. Kiedy po chwili się odwróciłam, drzwi znów zniknęły. W wampirzym tempie zbiegłam na drugie piętro. Już w normalnym tempie wyjrzałam zza rogu. Cała trójka stała rozglądając się uważnie. Znów westchnęłam i wyszłam z kryjówki. Z kamienną twarzą stanęłam przed nimi. Beck przyglądał mi się dziwnie, a Tom i Jess jakby z troską i obawą. Przez chwilę nikt nic nie mówił. Po chwili jednak milczenie przerwał Tom:

                - Gdzie byłaś? Szukaliśmy cię po całej szkole.

                - Tu i tam – odparłam wymijająco. Nie chciałam na razie nikomu mówić o oranżerii. Jess wyjęła telefon z kieszeni i spojrzała ekran.

                - Wpół do  szóstej. Idę się szykować, do zobaczenia! – krzyknęła na odchodnym. Byłam jej wdzięczna za to, że nie zasypała mnie milionem pytań, choć wiedziałam, że ma na to ochotę. Tom kiwnął głową.

                - Ja też. Narka – i odszedł. Zostałam sama z Beck’iem. W ciszy poszliśmy do swojego pokoju. Praktycznie słyszałam jego myśli, choć nie chciałam. Martwił się o mnie. To nie dobrze. Kiedy próbował do mnie zagadać, nie odpowiadałam. Już się przekonałam, czym grozi martwienie się o mnie.

                - Lepiej nie ubieraj się zbyt grubo. Bill zawsze wymyśla coś, z czego zawsze wychodzimy mokrzy lub spoceni – powiedział po chwili. Nie zareagowałam, ale posłuchałam się rady. O osiemnastej wyszliśmy z Instytutu na dziedziniec. Spojrzałam na jezioro. Pięknie odbijało się od niego słońce.

                Po jakiejś minucie wszyscy byli na miejscu. Niektórzy rzucali w moim kierunku zaniepokojone spojrzenia, ale o nic nie pytali.

                - To co, idziemy? – spytał wesoło Bill. Wszyscy przytaknęli i z uśmiechami poszli w stronę tunelu. Po chwili wahania dołączyłam do nich. Czas, by poznać z bliska Miami.

C.D.N.

Z małym opóźnieniem, ale dodałam kolejną część. Mam nadzieję, że się podoba :3

Pozdrawiam i do napisania

Jamij ;)