Rozdział XV - "To mógłbym być ja"

Rozdział 15

 Tom

„To mógłbym być ja...”

                - Jak ci się podobał ten wieczór? – spytałem Belli, kiedy wszyscy zaczęli się rozchodzić. Uśmiechnęła się.

                - Było super. Musimy to kiedyś powtórzyć – powiedziała. Również się uśmiechnąłem.

                - Koniecznie. Bardzo dawno tak się nie bawiłem. A, właśnie – zdjąłem plecak i podałem go dziewczynie. – Weź to.

                - Nie. To nasze wspólne nagrody. Podzielimy się pół na pół – zaproponowała. Wywróciłem oczami, ale uległem. Staliśmy tak na dziedzińcu wydzielając, kto ma co wziąć. Wyszło na to, że mi przypadł worek cukierków, mały słodki miś, Zestaw do badmintona, a Belli jej miś z koszyczkiem, wielki lizak pełen małych w środku oraz plecak. Wsadziłem jej rzeczy do plecaka.

                - No to jesteśmy kwota. Może jutro je wypróbujemy? – spytałem oglądając zestaw.

                - Dobra. O której?

                - Może o siedemnastej na łące? – spytałem. Bella kiwnęła głową.

                - Brzmi nieźle – powiedziała. Uśmiechnąłem się.

                - W takim razie, do jutra.

                - Tom? – zatrzymał mnie jej głos. Stała odwrócona do mnie bokiem, tuż obok drzwi.

                - Tak?

                - Dziękuję. Za wszystko – powiedziała patrząc na mnie poważnie. Zamrugałem.  

                - Nie ma sprawy... naprawdę. – Uśmiechnęła się blado i weszła do środka. Nie wiedziałem zbytnio o co jej chodzi, ale szczerze, w tej chwili mało mnie to obchodziło. Naprawdę ją polubiłem. Była taka... tajemnicza i samotna. Wiedziałem, że skrywa wiele sekretów. Jednak nie robiłem tego, by je poznać. Chciałem, by nie czuła się opuszczona. By miała kogoś, komu może zaufać. I jeśli będzie chciała, to mógłbym być ja. Zaczynało mi na niej zależeć...

Szedłem zamyślony do swojego pokoju. Położyłem rzeczy na szafce i wyjąłem telefon. Po przejażdżce na diabelskim młynie, Bella dała mi swój numer. Z awantury, której o mało nie zrobiła Beck’owi, wynikało, że bardzo mało osób ma jej numer i że nie łatwo go daje. Nie wiedziałem, co mam z nim zrobić... Po chwili namysłu napisałem więc jej sms’a:

                Wyśpij się dobrze. I nie męcz zbytnio Beck’a.

                Tom

                  

Przez chwilę stałem w bezruchu, czekając na jej odpowiedź.

                Raczej on męczy mnie... Dzięki. Ty również, bo ci spuszczę jutro lanie ;)

Uśmiechnąłem się pod nosem.

                Pomarz sobie. Dobranoc.

                Pa.

Rzuciłem telefon na stolik nocny i położyłem się na łóżku wpatrując w sufit. Byłem zdziwiony, ale nie mogłem się doczekać jutrzejszego dnia.

Beck

Kiedy wróciłem do pokoju, robiłem wszystko, by tylko nie myśleć o Belli. Posprzątałem swoją część pokoju, umyłem się, ale nie pozostało już nic do roboty. Przechadzałem się więc w piżamie po pokoju.

Kiedy weszła, podskoczyłem. Niosła plecak, który w miasteczku nosił Tom. Przypatrywałem mu się z kamiennym wyrazem twarzy. Dziewczyna zerknęła na mnie dziwnie i położyła plecak koło łóżka.

                - Czym się tak denerwujesz? – spytała.

                - Niczym... – mruknąłem grzebiąc bez celu w kredensie. Wyciągnąłem jakąś książkę i położyłem się na łóżku niby pogrążając się w lekturze. Nagle zadzwonił telefon Belli. Zerknąłem na nią kątem oka. Z tego, co wiem, nikomu nie dawała swojego numeru.  Ale po jej uśmiechu, wiedziałem już kto to był. Zasępiłem się.

Po kilku minutach odłożyła telefon i poszła do łazienki. Westchnąłem  kładąc książkę na piersi i wpatrując się w sufit. Co się ze mną działo? Zamknąłem oczy. Muszę się pozbierać...

Bella

Następnego dnia lekcje, choć bardzo ciekawe, dłużyły mi się niemiłosiernie. Wypierałam się tego, ale nie mogłam doczekać się spotkania z Tom’em. Wczorajszy wieczór był wspaniały i nastawił mnie na kolejne spotkania. Na angielskim, który miałam z Marco i Jess, oboje próbowali ze mnie wycisnąć, co się wczoraj działo. Wywróciłam tylko oczami i ignorowałam ich pytania, robiąc notatki. Niepocieszeni patrzyli na mnie spod byka.

                - No weeeź! Powiedz cooś! – jęknęła Jess. Zerknęłam na nią.

                - Fajnie było – powiedziałam po prostu i wbiłam wzrok w nauczyciela. Dziewczyna zadowolona, że udzieliłam jakiejkolwiek odpowiedzi zaczęła spekulować z Marco, co mogło się tam dziać. Pozwoliłam sobie przez chwilę obserwować ich myśli. Pokręciłam z dezaprobatą głową. Zerknęłam na nich.

                - Serio?  Ludzie, to było tylko wesołe miasteczko, a nie Paryż. – syknęłam. Jess machnęła ręką z uśmiechem.

                - Tak się to zaczyna... – mruknęła porozumiewawczo do chłopaka, a ten zachichotał. Spiorunowałam go wzrokiem, a ten od razu umilkł. 

                - Wyluzuj, no. Oboje jesteście tacy tajemniczy... Nic nie mówicie, a potem się dziwisz, że wyobraźnia nam działa – powiedziała wbijając we mnie szmaragdowe spojrzenie. Wywróciłam oczami.

                - To może po prostu dacie sobie spokój i zajmiecie czymś innym? – mruknęłam patrząc na nich sod byka.

                - Nie ma mowy. Teraz należycie do paczki, więc chcemy wiedzieć, co się święci – szepnął Marco.

                - Nic się nie święci. – mruknęłam i zamilkłam. Tak było prawie cały dzień. Spekulowali na nasz temat, zarzucali mnie gradem pytań. W końcu, na przerwie na lunch im się wymknęłam. Usiadłam przy oknie z kupioną wcześniej sałatką owocową. Wyjęłam swój notatnik i kilka ołówków do szkicowania. Nagle poczułam, że ktoś siada obok mnie. Podniosłam wzrok. Tom. Uśmiechnął się do mnie i położył kanapkę na stole.

                - Hej. Co tam znowu rysujesz? – spytał.  

                - Cześć. Sam zobacz – powiedziałam i przekręciłam zeszyt tak, by widział rysunek:

Chłopak uśmiechnął się szeroko.

                - Diabelski młyn. On też ci zaprząta głowę? – spytał. Wywróciłam oczami.

                - Nie. Głowę zaprząta mi wieczór, który ten młyn reprezentuje. – przyznałam.

                - Więc jutro pewnie narysujesz lotkę od badmintona? – mruknął.

                - Zobaczymy – powiedziałam tylko.

Rozmawialiśmy tak przez chwilę, jedząc lunch.

                - Ty też miałaś dzisiaj przesłuchanie – spytał po chwili Tom. Spojrzałam na niego cierpiętniczo.

                - Cały dzień. I coś mi się wydaje, że jeszcze się nie skończyło. – mruknęłam. – A najgorsze jest to, że najwyraźniej detektywi snują swoje teorie.

                - Naprawdę? – uniósł brew i zerknął na stolik z naszą paczką, gdzie Jess wyciągała szyje, szukając nas wzrokiem. Szybko odwróciłam głowę.

                - No – wzdrygnęłam się. – Mam radę: unikaj dzisiaj Jess i Marco. Ale jutro pewnie będzie jeszcze gorzej – westchnęłam. Tom poszedł moim śladem.

                - Nie przejmuj się nimi.  W końcu im się znudzi...

                - Ech... trzeba mieć nadzieję, że jak najszybciej – mruknęłam. Chłopak uśmiechnął się i zerknął na zegarek.

                - Zaraz lekcja. Co teraz masz? – spytał.

                - Historię i Jeździectwo  - wyrecytowałam w pamięci.

                - Pech. Ja mam angielski i Teorię Magii. Do zobaczenia o piątej – powiedział i odszedł. Uśmiechnęłam się na odchodnym i sama zaczęłam zbierać. Teraz na pewno Jess mnie wykończy.

C.D.N.

Mam nadzieję, że rozdział i rysunek się podoba :3

Niestety kolejny rozdział opublikuję trochę później, ponieważ wyjeżdżam. Ale tym razem nie będą to jednak dwa miesiące. >.< 

Do napisania

 Jamij